And-varp

Eitt sinn gekk önd inn á bar og spurði barþjóninn: “Áttu kex?” Því svaraði barþjónninn neitandi og fór öndin því. Næsta dag kom öndin aftur á barinn og bar upp sömu bón við barþjóninn:”Áttu kex?” Aftur svaraði barþjónninn neitandi. Þriðja daginn gekk öndin inn á barinn og bar upp sína vanalegu bón: “Áttu kex?” Var nú barþjónninn orðinn heldur gramur í skapi og byrsti sig “Nei, ég á ekki kex og ef þú kemur aftur á morgun þá negli ég gogginn á þér fastan við barborðið!” Þetta virtist ekki fá mikið á öndina og gekk hún sinn veg. Daginn eftir kom öndin aftur á barinn líkt og ekkert hefði í skorist. Gekk hún að barþjóninum og spurði varfærnislega: Áttu nokkuð nagla? Undrunarsvipur kom á barþjóninn og svaraði hann því neitandi. Glöð í bragði sagði því öndin að lokum “Gott! – Áttu þá kex?”.

Þessi brandari er uppáhaldsbrandarinn minn. Annar mjög góður sem var í fyrsta sæti í mörg ár hljóðar svo:

“Einu sinni var andrésblað og það fór að hlæja. Þá fóru allir hinir að hlæja!”

... I guess that was the point in time when the first real crack in the nutshell appeared : )


Máltak dagsins: "Sælir eru einfaldir"

Heimspeki dagsins: Betra er að vera einfaldur heldur en tvöfaldur í roðinu!

K8